In bijtend rake miniatuurtjes toont Terrestrial Verses de alledaagse absurditeit van een leven onder een autoritair regime. Of het nu een sollicitatiegesprek is, de verlenging van een rijbewijs of een geboorteaangifte: voor Iraanse burgers mondt elke situatie uit in een vernederende confrontatie met een ideologie die individuen iedere notie van persoonlijke vrijheid wil ontnemen. Veel van de situaties zijn administratief: een man die de naam van zijn pasgeboren zoon wil laten registeren, een oude vrouw gaat bij de politie langs omdat haar hond is verdwenen, een meisje moet zich verantwoorden omdat ze gezien is met een jongen, een jonge vrouw...
In bijtend rake miniatuurtjes toont Terrestrial Verses de alledaagse absurditeit van een leven onder een autoritair regime. Of het nu een sollicitatiegesprek is, de verlenging van een rijbewijs of een geboorteaangifte: voor Iraanse burgers mondt elke situatie uit in een vernederende confrontatie met een ideologie die individuen iedere notie van persoonlijke vrijheid wil ontnemen. Veel van de situaties zijn administratief: een man die de naam van zijn pasgeboren zoon wil laten registeren, een oude vrouw gaat bij de politie langs omdat haar hond is verdwenen, een meisje moet zich verantwoorden omdat ze gezien is met een jongen, een jonge vrouw gaat op sollicitatiegesprek. Ze botsen allemaal op onwil, bekrompenheid of hypocrisie van de persoon aan de andere kant van de tafel.
De visuele opzet van de verhalen is telkens dezelfde: de camera is bewegingloos gericht op het centrale personage, van montage is geen sprake, en van de andere mensen achter de tafel hoor je alleen de stem. Het idee daarachter is dat al deze mensen het product zijn van dezelfde ideologie. Zij zijn allemaal vertegenwoordiger van de macht, van een autoriteit die alles bewaakt. Door ze niet te tonen wordt het mogelijk om ze allemaal als één anoniem blok te zien. Van de zichtbare persoon zie je juist elke reactie. Elk detail van hun gezicht, hun handen, alles wat ze doen heeft betekenis. Je ziet hoe deze mensen vernederd worden, hoe ze vechten, hoe ze worstelen. Tegelijkertijd is ook bij vlagen zichtbaar hoe komisch absurd de situatie is. Terrestrial Verses is tevens een zwarte komedie.
Het maken een film in Iran is ook een verhaal van censuur en verregaande overheidsbemoeienis. Omdat regisseurs Asgari en Alireza slechte ervaringen hadden met het aanvragen van een - verplichte - vergunning bij de Iraanse overheid, hebben ze deze film gemaakt zonder vergunning. Dit was voor hen de enige manier om een film te kunnen maken waarbij ze geen concessies hoefden te doen. Terrestrial Verses is in zes dagen gedraaid, uitsluitend binnen, met een kleine crew. Na het uitbrengen van de film buiten Iran kreeg Asgari 8 maanden huisarrest.
